Bet de Kort. Een icoon in de sociale wereld in Valkenswaard. Altijd een plekje in haar hart voor degene die het moeilijk hebben, zowel om te kunnen overleven als degenen die een luisterend oor of (extra) zorg nodig hebben.
Bet de Kort is niet meer. Op 17 april 2019 overleden. Ze heeft vele strijden gestreden, de meeste met succes maar deze laatste kon en wilde ze ook niet meer winnen.
In 2003 gestart met De Boodschappenmand, vanuit de bijkeuken van haar woning aan de Oude Hof. Ze vulde daar een kennelijke behoefte bij steeds meer mensen in. Van de bijkeuken ging het naar een schuurtje achter in de tuin. Maar het was het toch niet helemaal: de mensen moesten altijd buiten staan. Bovendien was er onvoldoende ruimte voor de sociale contacten tussen en met de mensen.
Dat is verbeterd door de verhuizing van De Boodschappenmand naar het oude schoolgebouw aan de Barentszstraat. Daar werd het ultieme doel bereikt: een fatsoenlijke plek om het eten uit te delen en een mooie ruimte voor een kop koffie of thee en de nodige gesprekken en gesprekjes. Bet genoot daar zichtbaar van en stimuleerde die gesprekken ook. Ze had voor iedereen een luisterend oor en ze kende ook nagenoeg iedereen die er binnenkwam en wist wat er met die mensen ‘aan de hand was’. Welke zorgen ze hadden, welke zorg ze eigenlijk nodig hadden. Zo heeft ze mensen begeleid naar afkickklinieken, lange gesprekken gevoerd met mensen die zelfmoord wilden plegen of slecht voor zichzelf zorgden, mensen gemotiveerd om toch weer te gaan solliciteren, et cetera. Teveel om in een paar zinnen op te noemen. Ze fungeerde als het ware als een soort sociaal vangnet en dat waardeerden de mensen enorm en vertrouwden haar daarin ook volledig. Ook daarna bleven ze toch regelmatig komen voor een praatje of om te vertellen hoe ‘geslaagd’ ze inmiddels waren.
Bij kleine kinderen ging haar moeder- en oma-hart helemaal open. Die noemden haar ook allemaal Oma Betje en kregen steevast een flinke knuffel.
Van de politiek moest ze niets hebben. “Die snappen het niet of willen het niet snappen!” zei ze altijd. Alleen voor haar rijbewijs of paspoort ging ze (noodgedwongen) naar het gemeentehuis. Zover bekend is ze er ook nooit voor iets anders geweest…
Na de verhuizing naar de Geenhovensedreef is ze er nog een paar keer geweest maar ging er steeds meer afstand van nemen om (zoals ze zelf zei) haar dochter Mariëtte niet voor de voeten te lopen. De nieuwe locatie vond ze ‘heel erg mooi en ruim’ en daarmee was het goed.
Bet de Kort, een vrouw uit duizenden. Vaak ‘mopperen’ maar er dan steevast ook weer een kwinkslag achteraan makend. Ze had het liefst dat je haar op dezelfde wijze benaderde. Daar kon ze dan smakelijk om lachen. En die lach, die gulheid, die gaan we ontzettend missen…
Egbert Buiter, oud-wethouder
